Susuyorduk, gene susacaktık
Dağ hangi boşluğumuzu dolduruyor,
Susmak bizi nereden eksiltip
Nereye biriktiriyor
Ve bu sis hangi çıplaklığımızı örtüyor,
Hiç bilemeyecektik...
Belki de bilmek için erkendi.
Oysa bilmeler yaşamalardan geçerdi.
Ve biz önce yaşayacaktık...
Susmak ile yalnızlık arasında öyle derin bir ilişki vardır ki. Susmaya başladığımız an yalnızlaşıyoruz. Bu yalnızlık çoğu zaman da etrafımız kalabalık iken gerçekleşiyor. Kalabalık dediğime bakmayın. Kuru bir kalabalıktır bu. Ve yalnızlığımız içimize hapsedilmiş bir yalnızlıktır. Bizi susturan da bu yalnızlıktır. Bu yalnızlığın sebebine gelecek olursak, öyle ücra bir kırıklıktır ki... Kendimizle dahi konuşamıyoruz. Ve susuyoruz... Bu susmak sisli bir dağ zirvesi gibi, haykırsak sesimizin ulaşacağı yer olmadığı gibi sesimizi duyanlar bu sesin nerden geleceğini bilemeyecek... Bir haykırıştır ama içimizde, bir susuyoruz etrafımız duyamayacağından ve yalnızlığa sürükleyen uç kırıklarımız...
Bilmek demiştim. Yaşamalardan geçerdi. Ne kadar yaşacağımızı bilmeden... Hangi boşluğu doldurabilir ki sığındığımız zirveler ve ne kadar gizleyebiliriz susmalarımızı... Yaşayarak bildiklerimize gelecek olursak, kabul edelim, etmeyelim. Biz yalnızlığa alışığız. Ve içimizdekileri bir yudumluk dökebiliyoruz. Gerisi bir denizi andırıyor... Yalnızlığa alışıksak susuyoruz. Yalnızlığa alışık değilsek haykırışlarla boğuluyoruz...
Bilmek demiştim. Yaşamalardan geçerdi. Nitekim de boğulmaların eşiğinden dönüp yaşarayarak bilmeleri öğreniyoruz. Engelleri aşıp zirvelere tırmanıyoruz,denizleri aşıp boğulmaların kıyısından dönüyoruz. Hüzünlü tarafımıza sabırla umut biriktirmeyi öğreniyoruz.
Ve kırıklarımızla hergün yeniden uyanmayı bileceğiz, Adeta küllerimizden doğacağız, yeryüzene umut salacağız, iç sancılarımıza sus diyeceğiz, acıyan yaralarımızı sarmayı öğreneceğiz, bunu biz başaracağız.
Çünkü; bilmeler yaşamalardan geçiyor. Ve biz yaşadık diye düşünüyorum... Haksız mıyım?