Gözlerimiz kapalı büyük bir labirentin içerisindeyiz. Yolumuzu bulmak için dokunduğumuz rabirent duvarları her seferinde yine bir çıkmaza sürüklüyor.
Ama pes etmiyoruz. O labirentten bir çıkış olduğunu biliyoruz. Buna rağmen çoğu zaman yolun sonunda kör bir duvar ile karşılaşıyoruz. Geri dönüşlerimizde gözlerimiz kapalıyken her seferinde uğradığımız kör noktaları iyice zihnimize yerleştirmeliyiz. Aksi halde aynı koridorlarda aynı kör duvarlarla karşılaşırız. Bu bizim için artık sadece zaman kaybı olmaya başlayacak!
Tüm bunlar olurken insanın içinde hissiyatları var. Gözleri kapalı da olsa aynı yoldan ikinci geçişinde "Ben burdan geçmiştim." diyecektir. Tıpkı dejavu anlarındaki gibi "Ben bu anı daha önce yaşamıştım." der.
Hayat bir labirent koca bir labirent, Biz hayat labirentlerinde gözlerimize perdeyi çekmiş insanlarız. Görmek istemediğimiz onca şey var ki buna rağmen çoğu zaman bir yol arayışındayız!
Ve genellikle yanlış seçimlerle o kör duvarların çıkmazlarına ulaşıyoruz. Eğer o çıkmazlarla hep karşılaşmak istemiyorsak; yapabileceklerimiz vardır. Görmek istemediklerimizi görmekten korkmadan, düşüncelerimize kelepçeler vurmadan, içimizdeki o hissileri öldürmeden, iyiyi ve kötüyü ayırt edebilecek anlayışlarımızla ancak doğru çıkışlara ulaşabiliriz.
Labirentlerle meşgulken, birer kuyu sahibi olduğumuzu unutuyoruz. En çokta oraya atıyoruz dertlerimizi, acılarımızı, hüzünlerimizi ve yanlızlığımızı... O labirenteki yanlızlığımızı ansızım kuyumuz hatırlatıyor bize, tek başımıza olduğumuzu yüzümüze vura vura...
Sonuç olarak hayatın bazı zamanların da yanlız olduğumuzu ve birçok şeyin üstesinden gelmemiz gerektiğini de bilmemiz gerekir. Çünkü ne kadar iyi bir dosta sahip olursak olalım. Öyle anlarımız var ki; kendimize dahi itiraf edemediğimiz içsel korkulara sahibiz. Bunları da o kuyulara atıyoruz...