Bazen bir şeye nasıl başlayacağımızı bilmeyiz. Tıpkı benim şimdi kuracağım cumlelerime nasıl başlayacağımı bilmediğim gibi... Kararlarımızın, karekterimizle olan ilişkisi üzerine düşündüğümüzde ise nasıl bir kişiliğe sahipsek o yönde kararlar alıyoruz. En basit anlamda duygusal, merhametli biriysek; kırmayacak, üzmeyecek kararlar alıyoruz. Kötümser, acımasız biriysek umursamaz kararlar alıyoruz...
Ama nasıl bir karektere sahip olursak olalım ortak bir özelliğimiz vardır. Bir ihtimal ile başlayan cümlelerimizde terazinin aynı kefesine geçiyoruz. Bir ihtimal ile başlayan cümleler umuda dairdir. Umut söz konusu oldu mu? En kötümser halimize rağmen içimizden iyi dilekler dilemeye başlarız. İnandığımız yaratıcıya yalvarmaya tutuluyoruz. Ve gerçek anlamda samimi bir ruh haliyle davranırsak umuda dair alacağımız kararlar da ortaktır.
Yine de bir çok kararlarımız karekterlerimizin sonucudur. Gururlu biriysek, aynı cümleyi iki defa kullanmaktan çekiniriz. Aynı kişiden ikinci defaistekte bulunamayız. Bazen herşeye rağmen gururumuzu hiçe saymamızı saymasak... Utangaç biriysek ya da kaybetmeyi kabullenmiş biriysek önümüze çıkan bir çok fırsatı iteklemiş olabiliriz. Bazen herşeye rağmen yüzsüzlüğümüz tutmamışsa... İrade sahibi biriysek tüm engellere rağmen hayallerimizi gerçekleştirmek için gerekli çabayı sarf ederiz. Bazen tembelliğimize yenilmezsek...
Velhasıl kararlarımız karekterimiz kadar o anki ruh halimizle de ilgilidir.
Ama işin kötü tarafı nedir biliyor musunuz? Bazen bir anlık öyle kararlar alıyoruz ki kafamızı bin kere duvara vursak yeridir. Bir kelimelik, bir cümlelik kararlar bunlar bir ömür pişmanlığı sürecek kararlardır. Birini reddetme, birini kabul etme, birini öldürme, biri tarafından öldürülmeye izin verme, tıpkı birini uçurumdan atmak gibi, tıpkı uçurumdan kendini atmak gibi... Geri dönüşü olmayan en berbat kararlar...