İnsanlar Diyorum

Sonra aklımda kurduklarımın elde tutar bir tarafı olmadığını farkettim. O an durdum. İnanmak istemedim. Ve kabullendim.   İnsanlar mı değişiyor yoksa bir müddet sonra insanları gerçekten tanımaya mı başlıyoruz? En çokta bu soru kafamı kurcaladı. En çokta bu soru uykularımı kaçırdı.

Aklımda kurgulandıklarıma gelirsem, ne bileyim insan böyle her şeyden uzak herşeyden berrak herşeyden saf herşeyden şeffaf hisle yaklaştığı insanlar karşısında malesef ki hayal kırıklığı yaşıyor. Malesef ki hiçte istediği kadar güzel sonuçlar elde edemiyor. malesef ki hiç bir şey istediğimiz kadar pamuk tadında olmuyor.


Bu anı ilk yaşadığım andan beri artık hiçte eskisi kadar saf bir düşünceye sahip olamadım. İnsanlar resmen bana kötülüğü öğretmişlerdi. Malesef ki insanlar hakkındaki düşüncelerimde olumsuzluklar başlamıştı. Birazda onlar gibi olmaya başladım. Içime kin, öfke, nefret dolduruyordum ki.
Bir an tak etti bende bir şeyler herkes gibi olsaydım. Ne farkım kalacaktı. "Herkes gibi olursanız ne farkınız kalır." Sırf biraz değişiklik olsun diye biraz da herkese benzemek istemediğim için kötüyle iyi arasında bir yerde kaldım. Kötü olamazdım. Sevemedim bir türlü kin, öfke, nefreti... İyi olamazdım. Biraz aldatıldığım için aynı kurguyu bir daha kurmak mümkün olmayacaktı.


Peki neler yapabilirdik. Ben ve benim gibiler hayatı iki tarafı uçurum olan bir yamacın kıyısında tek bir adım dahi atamayız. Güvensizlik ile telafi ettiğimiz bu süreç koca bir korku yığınıdır. Biriktire biriktere büyüttüğümüz korku yığını... Kurtulmak için sağlam adımlarla el ele tutuşarak sağlam bağlarla o yamaçtan inmeyi bilmemiz gerekir.  Open URL