Aşk düşmanlığa dönüşür mü? Bu soruya iki türden cevap yazacağım. İlkinde evet demeyi tercih ediyorum. Aşk düşmanlığa dönüşür. Her şey yolundayken, çiçekler açmışken kelebekler uçuşurken iki taraftan biri diğerini geride bırakıyorsa geride kalana aşk düşmanlığa dönüşebilir. El göz üstüne tuttuğuna kin, nefret, öfke kusmaya başlayabilir. Ve insan psikolojisi çoğu zaman buna müsaittir. Sebep yokken terk edilen biri için herşey yalandır bakış açısını oluşturmaya yetiyor. Herşey yalansa, yalancılar düşmandır. En çokta kendi çevremde işittiğim kadarıyla bunu söylüyorum. Terk edilen birinin psikolojisi daha çok "ağır abi" tarzında olur. Gittiyse yolu açık olsun. Bunun üzerine karşı tarafa biraz hakaret edilir. Kişi gerçekliğiyle yüzleşirse olay kapanır. Hayır bu süreç uzun sürerse aşk düşmanlaşır. İkincisinde hayır aşk düşmanlığa dönüşmemeli. Demek istiyorum. Buna inandiriyorum kendimi... Bu hem kaderci anlayışa ters bir durum. Hem de düşmanlaşan aşklara tepkimdir. Güzel anılarını öldürmek istemeyen biri için düşmanlığa, kine, nefrete ihtiyaç olduğunu düşünmüyorum. Zira gelecek için kimse umutlarını suya bırakmak istemez. Durum böyleyken hayatla dolu biri için yitirilen her aşk güzel bir anı olarak kalabilir.
İki yol mümkünden birincisini tercih edenler gerçek anlamda kaybedenlerdir. Hem düşmanlığın olduğu yerde kazanmak söz konusu dahi olamaz. Bu nedenle aşkı da düşmanlaşırtırmayalım derim... Güzel kalan bişeylerimiz olsun...