Hayatımıza kullanma kılavuzu lazım mı bilmiyorum. Ama fena bir fikir de değil hani... insanların tecrübelerinden oluşan nelerin yapılması gerektiğini nelerin yapılmamasını söyleyen bir kitap. Şöyle yaparsanız psikolojik sorunlar yaşayacaksınız. Şunu yaparsanız çok mutlu olursunuz. Üzüldüğünüzde sizi teselli eden, acı çektiğinizde bir müddet sonra geçeceğini söyleyen ve bazende hayatın kalıcı izler bırakacağını dillendiren bir kullanma kılavuzu...
Bunun yanında insanlar kullanma kılavuzuna göre davranmalılar... Birbirilerinin dengelerini bozmamaları, aşırı duygu yüklemeleri de yapmamalılar. Herşeyi dozunda yaşamalılar. Birbirine karşı adaleti, sevgi saygı gözetmelilerdir.
Böyle bir kitabın varlığına ihtiyaç var mıdır? Kesinlikle yoktur. Saydıklarımı hepimiz sayıyor, biliyoruz. Böyle bir kitabın varlığı olsa okuyacakmıydık bu da kuşkulu durum tabi... Mesele bilmek değildir. Bildiğimi ne kadar hayata dahil ediyoruzdur. İnsanları üzmemek onları mutlu etmeyi bilmek gerektiğini en çokta kendimizden biliyoruz. Biliyoruz ki insanlar tarafından mutlu edilmek istiyoruz. İnsanların bizi kırmamasını, bize güven duygusunu vermelerini, bizi aldatmamalarını umuyoruz. Ve insanlara karşı bunun yapılması gerektiği kanısındayız. Ama ne yaman yelişkidir ki üzüyor, kırıyor aldatıyoruz... Ve karşılığında mutluluğun bize armağan edilmesini bekliyoruz.
Anlaşılıyor ki böyle bir kılavuzu zaten biliyoruz. Ama hoş gelen anlık heveslerimiz vardır. Heveslerimize yeniliyor, anlık sözlerde bulunuyoruz. Bu anlık kararlar, bir insana karşı esir bırakırken bizi... Bir müddet sonra başlıyor; yalanlar, sıkılmalar, aldatmalar... Bir anlık bir hevesle insanları öyle bir kırmışız ki... sonra bunu fark edemecek bir körlüğe yakalanmışız. Herbirimiz yakınırken halimizden, bencilliğimize kurban etmişiz nice güzel insanı... Bir arayıştır. İnsan kullanma kılavuzu, iyice ararsak halhazırda bizde mevcut olduğunu görürürüz mutlaka...