Mutluluğun değilde mutsuzluğun resmi yapılmıştır. Şu zamana kadar gördüm ki insanların hatıralarında daha çok mutsuz kaldıkları anılar saklı kalıyormuş. Bu nedenle çoğu insan zamanla yorulmuşluk sendromuna yakalanır. Yaptığı hiç bişeyden zevk alamayan, sürekli acı hisseden ve ya ben çok şey yaşadım demeler dolanır diline, bu yorulmuştuktan sonra olgunlaştığını düşünür. Ve gerçekten bu süreç sonunda da olgunlaşılır. Ama yine de bu sendoruma yakalanmayın.
Şu meşhur Frida kahlo'yu çoğunuz duymuştur sanırım. "Talihsizlikler onu 6 yaşında yakaladı. Geçirdiği çocuk felci sonucunda bir bacağı diğerinden daha zayıf kaldı. Bu onun okul sıralarında “Tahta Bacak Frida” olarak anılmasına sebep oldu. Bu yüzden tüm hayatı boyunca hep uzun etekler giydi."
Bu ilk olmadı. Frida 18 yaşındayken, o zamanki aşkı Alejandro Gomez’le okuldan eve dönerken bindikleri otobüs bir tramvay ile çarpıştı. Çok sayıda yolcunun ölümü ile sonuçlanan bu kazada Frida ağır yaralandı. Yolcuların tutunduğu kalın bir çubuk Frida’nın sol kalçasından girip leğen kemiğinden çıkmıştı. Omurgasının bel bölgesi üç noktasından, leğen kemiği, köprücük kemiği, kaburgası ve sağ bacağı 11 yerinden kırılmıştı."
Ama fridaya mutsuzluğun resmi yaptıran bu değildi. İleriki zamanlarında aşık olacağı bir diğer ressam Diego Rivera’ydı. İlk başlarda güzel ilişkileri olan bu çiftin daha sonraki zamanlarda Diego'nun sadakatsizliği nedeniyle kötüye gider.
Ve ayrılırlar. Bu ayrılıktan sonra Frida Kendisini içkiye vurur, saçlarını kısacık keser ve erkek kıyafetleri ile dolaşmaya başlar.
Frida ise bu durumu şöyle anlatır. “Hayatımda geçirdiğim iki ağır kaza var. İlkinde tramvay beni ezip geçti, diğer kaza ise Diago’dur. Tramvay beni öldürmedi ama Diago'nun ihaneti beni öldürdü.