Soluksuz bir gecede, karşımda duran aynanın içerisinde karanlık yansımamı dost saymışım. Gözlerimi her yumduğumda uykumu kaçıran o dostun sessizliğidir. İçimde olduğum durumun kaosuyum, üzerimden geçiyorum. Bir izdiham yaşanıyor bende... Bir anda yere serilen onca düşün katiliyim. Kendimle savaşım zalimcedir. Ölen benden bir parçadır. Susmuşluğumla haykıraşlarımın kısık haliyim. Benden gidenleri, birer birer arka bahçeme gömenim!
Sabahın şafağında yeniden doğanım. Geceyi unutan o katilim hala... Sahte gülümsemelerin yüzsüz haliyim! Dolaştığım caddelerin umut toplayanıyım! Bir inanç taşıyanım ben... Ölüm ile yaşam arasında kalmış ince bir cizgiyim. Öldürdüğüm düşlerin yeniden yeşertenim! Ben acıya gülen, mutluluğa hüzünlenebilenim! Herşeye rağmen pes etmeyen bir devrimim! Ben kimim! Biliyor musunuz? Gerektiğinde acı hisseden, gerektiğinde mutluluğu paylaşabilen, kendimle meşgul olduğum kadar gerektiğinde kendimi unutabilenim. En çokta sizin gibiyim! En çokta içinizdeki o sessizliğinizim! Sizin gibi biraz gururlu, biraz utangaç, biraz deli, biraz yüzsüz, biraz mutlu, biraz hüzünlü...
Aslında hepimiz birbirimize benziyoruz ve aslında hiçbirimiz benzemiyoruz birbirimize aynı dili konuşuyor ama aynı cümlelerde buluşamıyoruz bedenlerimiz birbirine benziyor gölgelerimiz benzemiyor bizi birbirimize benzeten şeyler bizi birbirimizden ayırıyor yan yanayız herkesiz ve hiç kimseyiz hiç kimse ve herkes 😊 emeğinize sağlık güzel bir yazı olmuş 👏
YanıtlaSil