Bir insan bir insanı tamamlıyordu

Bir insan, bir insanı tamamlıyordu; Biz de hala biraz eksikler vardı. Bir baharla uyanıyorsunuz, uyandığınızı düşler misiniz? Çiçekler açmış ve kelebeksiz. Gökkuşağından mor rengini eksiltin... İçinizi bir huzursuzluk kapladı mı? Bir yerleriniz incildi mi? Eksiklikler tam olarak bunu yapar. Bir boşluğa böyle girilir. 

Bir insan, bir insanı tamamlıyordu; Bülbül küsmüş, güvercin kafese hapsedilmiş, papatyalar birer birer koparılıyor yaşamlarından... Oysa biz bir kelebeğin uçuşunda severdik insanlarımızı, kuşları kafeslefinden azad ederken tutunurduk yaşama, sevgimiz dilden dile öterken dost canlısı bir sarılmayla bulurduk kendimizi...

Ama son zamanların insanları yeryüzünü talan ederken beraberinde sevgilerini ve diğer tüm insanı duygularını da bir hiçe kurban ediyor. Sanıyorum ki bu durumu ancak böyle izah edebilirim. "Tabiata saygısı olmayan kendisine ve insanlığa da saygısı olmazmış." 

Oysa insan sevginin tanımını öğrenmeye başlarken koruyucu kalkanını giymeli. Çünkü içinde yıkmak olan bir eylem sevgiye dönüşemezdi. Oysa sevgi gözlerden sakınmaktı, koruyabilmekti tüm güzellikleri... Şu nedenle severken sevdikleriniz için insanları, canlıları ve tüm tabiatı da sevin. Özgürlüğü uçuşan kuşlarla anımsayalım... Papatyalar ve tüm çiçekler koparılmadan sevgimizin birer süsü olsun... ve tüm güzelliklerle bir insan bir insanı tamamlasın...