Bazen içimizde anlatmak istediğimiz onca konu birikiyor. Ama maalesef söze nasıl gireceğimizi bilmediğimiz için o konular birer kargaşalara dönüşmeye başlıyor. Bu yazıda öyle birikmişliklerin kargaşalığını okuyacağız...
Bu kargaşalığın başlangıcında korku vardır. Çünkü korku, insanı hep bir tereddütle baş başa bırakır. İnsan korkunun neye engel olacağını nereden bir nefes eksilticeğini bilemediği için hayat boyunca "acaba şöyle yapsam mı?" Diye hep aklından geçirir. Eğer korkuları ağır basarsa hemen geriye adım atmaya başlıyor. Hatta bazen soluksuz bir kaçış içerisindedir. Böylelikle niyetlendiği durum karşında mağlup olmaya başlıyor. Hayat boyunca korku karşısında bir çok kez yenilen insan korkmaktan bir adım dahi geri adım atamıyor. Bunun yanında tecrübelerimizin bize onlarca kez gösterdiği bir gerçekliğimiz var. "Korkmanın kötü tarafı korktuğunun başına gelmesidir."
Kargaşa burada başlıyor.
Bu nedenle korkmamak gerekir. Ama sanırım bu pek mümkün değildir. İster istemez durduk yere bir endişe sarıyor bizi... Bu tüm umutları birazcık hırpalar, hırpalandıkça umutlarımız için korkular baş göstermeye başlıyor. Sonra işte aksiler ard arda etrafımızı kuşatıyor. Sanki korkmasakta bir çok olumsuzlukla karşılaşmasak gibi bir düşünce kaplıyor zihnimizi... Belki de öyledir. Korkmasak olumsuzluklar yaşanmayacak, bilmiyoruz. Ama şu kadarını biliyoruz. Korkular baş göstermeye başladıkça içimizdeki kaybetme duygusu daha ağır basıyor.
İçinde bulunduğumuz kargaşalardan ne kadar kurtulacağımızı bilmiyorum. Ama korkuyu kangrenleşmiş bir organa benzetmek pekte yanlış olmaz diye düşünüyorum. Korku tıpkı kangren olmaya yüz tutmuş bacağın kesilmemesi halinde tüm vucüdu intihara sürüklemesi gibi bir şeydir. Zamanında korkulara müdahale edemezsek büyük ihtimalle çoğu şeyimizi kaybetmeye başlayacağız...
korku kargaşalığının bir kısmından sıyrılmak için ne kadar etkili olacağını bilmeden şu küçük tavsiyede bulunabilirim. Ertelemeyin, daha sonra yapacağım demeyin, karşılığında gururum kırılır mı, başıma bişey gelir mi? Bu gibi kaygılarla baş etmenin yolu ertelememekten geçer. Göreceksiniz ki hiç bişey olmayacak... Hadi Endişelerimizi arka bahçede bırakalım ki umutlarımız zedenlenmesin, korkularımız etrafımızı kuşatmasın. Burada bir parentez açayım; Umutlarımızdan kasıt yaşama sevimcimizi öldürmeyelim. Aksi halde yaşamsal sürecimiz içinde her şey mümkündür. Sevenlerimizi, sevdiklerimizi her an yitirebilir. Bağlandığımız her kişi gidebilir, kendimizden bişeyler kaybedebilir ve daha fazlasıyla karşılaşabiliriz. Bunlar yaşama sevincimizi elimizden almaya yetmesin diyorum.
Bunu yapabilecek miyiz? Bilmiyorum. Kendimce bişeyler söylüyorum. Kırıklarımıza iyi gelecek bir şeyler bulmaya çalışıyorum. Ruhumuzu kangrenleşmesine müsade etmeyelim istiyorum.