Hayallerimiz Kırılıyor

Hayallerimiz kırılıyor. Yine hayal kurar, telafi ederiz bir şekilde... İnsanın hayali olması güzel bişey... Ama hayallerimiz yavaşça bir yok oluşa sürükleniyor farkında mısınız? Gittikçe daha az hayal kurmaya başlıyoruz. Bunu "insan zamanla gerçekliğe daha çok yaklaşır." İfadesiyle açıklayamayız elbette. Hayallerimizden vazgeçmemizin sebepleri var.

Kurduğumuz ilk hayalin kırıklığına uğradığımız ilk andan sonra; yeni bir hayal kurmaya başlamadan önce; hayatımızın ilk kuşkusunu yanımıza almaya başlıyoruz. Bu kuşku tüm hayatımız boyunca gerçekleştirmek istediğimiz her hayalin önüne engel olmaya yetiyor. Hal böyle olunca yavaşça perdeler çekiyoruz hayallerle aramıza...

Evet hayatın gerçeklerini görmemiz gerekir. Ama hayallerin kurulamadığı bir hayatta gerçeklerin kaldıramaz tarafı vardır. İlk başta hayaller olmadan umut etmeyi başaramayız. Güzel bişeyler biriktirmeyi beceremeyiz. Ardımıza baktığımızda şöyle bir anım vardı diyemeyecek duruma geliriz. Hayal kurmadan gerçeğe dönüştüremeyiz hiç bişeyi... 

Zamanın talihsizliği mi yoksa bizim becereksizliğimiz mi pek bilinmez ama her şeyden önce kuşku duyduğumuz tüm durumlara karşı iyice bir önlem almamız gerekiyor kanısındayım. Kuşkulardan uzak adımlarla ilermeyi başarırsak belki o zaman hayallerimize çeki düzen verebiliriz. Bunu başarmanın yolu sanırım çok istediğimiz şeylere sahip olmaktansa daha çok düşünce yapımızda mantıksızlığa yol açmayacak kararlarla yolumuza devam etmekten geçer. 

Her ne yaparsak yapalım. Hayat öyle bir çizgidir ki hayallerimizi de zedeler yaşam tarzımızı da her şeye rağmen duruşumuzdan taviz vermeyecek kadar asil kalabilirsek ne mutlu bize...