Kimsesiz Ev

Bir ev düşünün sıcacık sobası yanan. Üstünde yeni yıkanmış çamaşırların kokusunu , yeni kaynayan çayın fokurtusu. Günlerden pazar. Çocuklar yeni yıkanmış, sobanın etrafına kurulmuşlar. Baba oturmuş baba koltuğuna hikayeler anlatıyor çocuklarına. Aslında yoktur lügatta baba koltuğu ama o sıcacık yuvalarda babaya saygıdır ya hani hep oturduğu o köşeye kimse oturmaz. İşte ondandır adı baba koltuğu.

Evin güzeller güzeli annesi sıcacık gülümsemesiyle meyve soyuyor bir yandan da anlatılan hikayeye karışıyor. O küçücük odada kahkaha sesleri yankılanıyor, sobanın sıcaklığına sıcaklık katıyor. Meyveler yeniyor, sıcacık caylar içiliyor. Duvarda sobanın ateşinin yansıması aydınlatıyor odayı. Seriliyor yer yatakları iki kardeş koyun koyuna giriyor yatağın içine. Huzur var, mutluluk var o yatakta...

Ta ki evdeki o mutluluk annenin gidişiyle son bulana kadar. Belki istekli değildi gidişi kaderdi ama tüm evin gülüşünü söndürmüştü. Baba çocuklar için ayakta durmaya çalışıyordu ama gücü tükenmek üzereydi. O ana kuzusu çocuklar bir gecede büyümüştü. Artık çocuk değil birer yetişkin olmuşlardı. Bedenleri küçüktü belki ama ruhları olabildiğinden fazla olgunlaşmıştı.

Bir ev bir gecede nasıl mı değişir ?

Eğer o ev annenin yokluğu ile sınanırsa bir gecede değişir. O kahkaha sesleri yok olur, o soba ısıtmaz olur, o hikayeler hiçbir zaman mutlu sonla bitmez, soyulan o meyveler bal gibi olsada asla tat vermez damaklara, sobaya asılan çamaşırların kokusu rahatsız eder herkesi. Hiçbir zaman çay fokurdamaz artık sobanın üzerinde. Çünkü o evde artık bir anne yoktur.

Bir ev işte böyle kimsesiz kalır...